"Εικαστικό Καφενείο" Μαθήματα ζωγραφικής online • "Le Cafe des Artistes" painting courses: Πολλές ευχές και... Έκθεση μελών "Το χιόνι"

"Εικαστικό Καφενείο" Μαθήματα ζωγραφικής online • "Le Cafe des Artistes" painting courses: Πολλές ευχές και... Έκθεση μελών "Το χιόνι": Πριν από οτιδήποτε άλλο θα ήθελα να σας ευχηθώ ολόψυχα για τον καινούργιο χρόνο. Ας είναι γεμάτος αγάπη, υγεία, χαρά, ομόνοια και δημιουργ...

Θαλασσογραφία με ακουαρέλα

Φρανθίσκο Γκόγια (1746 – 1828)

Υπήρξε ζωγράφος της βασιλικής αυλής της Ισπανίας, προσφέροντας τις υπηρεσίες του σε τρεις γενιές μοναρχών και θεωρείται ο σπουδαιότερος Ισπανός καλλιτέχνης, από τα τέλη του 18ου αιώνα μέχρι τις αρχές του 19ου. Το έργο του, που ανήκει στην περίοδο του ροκοκό και τουρομαντισμού, περιλαμβάνει περισσότερους από 700 πίνακες ζωγραφικής, 900 σχέδια και σχεδόν 300 χαρακτικά, που στο σύνολό τους χαρακτηρίζονται από καινοτομίες και ρηξικέλευθα στοιχεία σύνθεσης.

Αν και υπήρξε διακεκριμένος και αναγνωρισμένος καλλιτέχνης στην Ισπανία, η φήμη του εξαπλώθηκε στην υπόλοιπη Ευρώπη αρκετές δεκαετίες μετά το θάνατό του. Κατά το 19ο αιώνα, το έργο του εκτιμήθηκε από τους ζωγράφους του ρομαντισμού, με κύριο θαυμαστή του τον Ντελακρουά, ενώ την ίδια στάση τήρησαν καλλιτέχνες και θεωρητικοί της τέχνης του 20ού αιώνα, με αποτέλεσμα να αναγνωρίζεται σήμερα ως ένας από τους μείζονες ζωγράφους όλων των εποχών, καθώς και ένας εκ των πρώτων «μοντέρνων» καλλιτεχνών.

Ο Γκόγια γεννήθηκε στο χωριό Φουεντετόδος, όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια πριν μετακομίσει με την οικογένειά του στη Σαραγόσα. Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών ξεκίνησε μαθήματα ζωγραφικής στην Ακαδημία Καλών Τεχνών με τον ζωγράφο Χοσέ Λουθάν Μαρτίνεθ, καλλιτέχνη που είχε εκπαιδευτεί στη Νάπολι και συνδεόταν φιλικά με τον πατέρα του Γκόγια. Το 1764 και το 1766 συμμετείχε σε εξετάσεις για την υποτροφία που είχε θεσπίσει η Βασιλική Ακαδημία του Σαν Φερνάρντο στη Μαδρίτη, στις οποίες τελικά απέτυχε. Αργότερα, υπήρξε μαθητής του διακεκριμένου αυλικού ζωγράφου Φρανσίσκο Μπαγέ, στη Μαδρίτη. Το 1771 ταξίδεψε στη Ρώμη όπου συνέχισε την εκπαίδευσή του, ενώ μετά την επιστροφή του ανέλαβε τις πρώτες σημαντικές παραγγελίες για εκκλησίες και μοναστήρια της περιοχής της Σαραγόσας, κυρίως νωπογραφίες, τις οποίες ολοκλήρωσε μέσα στα επόμενα χρόνια.

Τον Ιούλιο του 1773 παντρεύτηκε την Χοσέφα Μπαγέ, αδερφή του δασκάλου του και τον επόμενο χρόνο εγκαταστάθηκε στη Μαδρίτη, όπου ανέλαβε να φιλοτεχνήσει προσχέδια για το Βασιλικό Ταπητουργείο της Αγίας Βαρβάρας (Real Fábrica de Tapices de Santa Bárbara). Η επιρροή του Μπαγιέ στους κύκλους της αυλής της Μαδρίτης υπήρξε ενδεχομένως καθοριστική για την ανάθεση του έργου στον Γκόγια, πέρα από το ταλέντο που είχε ήδη εκδηλωθεί στο πρώιμο έργο του. Οι ύστεροι τοιχοτάπητες που ολοκλήρωσε αποτυπώνουν την αυτονομία του Γκόγια ως καλλιτέχνη και την ανάπτυξη ενός προσωπικού ύφους που εξελίχθηκε τα επόμενα χρόνια. Τον Μάιο του1780 εκλέχθηκε μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας Καλών Τεχνών του Σαν Φερνάντο (Real Academia de Bellas Artes de S Fernando) υποβάλοντας τον πίνακα Ο εσταυρωμένος Χριστός, μία συμβατική σύνθεση στα ακαδημαϊκά πρότυπα του Άντον Ράφαελ Μενγκς, που πιθανώς στηρίζεται στο ομώνυμο έργο του Ντιέγο Βελάθκεθ. Πέντε χρόνια αργότερα, διορίστηκε βοηθός διευθυντή του τμήματος ζωγραφικής της Ακαδημίας, ενώ στις 25 Ιουνίου του1786 ανακηρύχθηκε επισήμως «ζωγράφος του βασιλιά» της Ισπανίας Καρόλου Γ', με ετήσιο μισθό 15.000 ρεάλια. Την περίοδο αυτή, ο Γκόγια καθιερώθηκε και απέκτησε σημαντική φήμη ως προσωπογράφος.

Ο Κρόνος καταβροχθίζει τον γιο του, ο διασημότερος από τουςΜαύρους Πίνακες, 1819-1823, ελαιογραφία σε τοίχο (μεταφέρθηκε σε καμβά)

Ο θάνατος του Καρόλου Γ' το 1788, λίγο πριν το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης, οδήγησε σε μία νέα εποχή πολιτικών και κοινωνικών αναταράξεων, υπό την ηγεμονία του Καρόλου Δ'. Υπό την προστασία του νέου βασιλιά, ο Γκόγια ανακηρύχθηκε «ζωγράφος της Αίθουσας του βασιλιά» και σύντομα εξελίχθηκε σε έναν από τους διασημότερους και πιο πετυχημένους ζωγράφους της Ισπανίας. Το 1795 διορίστηκε Διευθυντής Ζωγραφικής της Ακαδημίας, θέση από την οποία παραιτήθηκε όμως δύο χρόνια αργότερα, εξαιτίας

προβλημάτων υγείας, τα οποία είχαν εμφανιστεί από το 1792, όταν προσβλήθηκε από μία σοβαρή νόσο που είχε ως αποτέλεσμα την μόνιμη απώλεια της ακοής του. Σχετικά με την αρρώστια του, δεν διαθέτουμε ακριβείς πληροφορίες, ούτε γνωρίζουμε αν υπήρξε αποκλειστικά σωματικής φύσης ή επηρέασε την ψυχική του υγεία. Το 1799, ονομάστηκε «Πρώτος Ζωγράφος της Αίθουσας του Βασιλιά», με ετήσιο μισθό 50.000 ρεάλια. Τον ίδιο χρόνο, τυπώθηκε και η δημοφιλής σειρά χαρακτικών του, με τίτλο Καπρίτσια (Los Caprichos), έργο που είχε ξεκινήσει να φιλοτεχνεί από το 1796 και επιβεβαίωνε μία γενικότερη αλλαγή στο ύφος του έργου του, αν και οι επίσημες παραγγελίες που αναλάμβανε διατηρούσαν ακόμα τις καθιερωμένες φόρμες. Ανάμεσα σε αυτές τις παραγγελίες ξεχωρίζουν, την περίοδο αυτή, οι νωπογραφίες που φιλοτέχνησε για τον Άγιο Αντώνιο δε λα Φλόριδα της Μαδρίτης, καθώς και το ομαδικό πορτρέτο για την οικογένεια του Καρόλου Δ'.

Το 1808, ο βασιλιάς της Ισπανίας παραιτήθηκε και τον διαδέχτηκε ο γιος του, Φερδινάνδος Ζ', ο οποίος αναγκάστηκε να καταφύγει στο εξωτερικό λόγω της εισβολής των στρατευμάτων του Ναπολέοντα. Ο Γκόγια, όπως και η πλειοψηφία των φιλελεύθερων Ισπανών, διχάστηκε σε ό,τι αφορά τη στάση που έπρεπε να κρατήσει καθώς έβλεπε θετικά τις μεταρρυθμίσεις που πίστευε πως θα προωθούσαν οι Γάλλοι, από την άλλη πλευρά όμως, δεν ήταν αδιάφορος απέναντι σε πατριωτικά αισθήματα και στη γενικευμένη εξέγερση του ισπανικού λαού εξαιτίας των εκτελέσεων που πραγματοποίησαν τα γαλλικά στρατεύματα. Διατηρούσε επίσης στενές σχέσεις με Ισπανούς εκπροσώπους του Διαφωτισμού. Τελικά διατήρησε τη θέση του ως αυλικός ζωγράφος, αποτυπώνοντας στις προσωπογραφίες του τόσο Ισπανούς όσο και Γάλλους στρατιωτικούς. Τον Οκτώβριο του 1808 ταξίδεψε στη Σαραγόσα όπου ανέλαβε να φιλοτεχνήσει έναν πίνακα με θέμα την αντίσταση των κατοίκων της πόλης. Ολοκλήρωσε επίσης μία προσωπογραφία του Ιωσήφ Βοναπάρτη που ανέβηκε στο θρόνο της Ισπανίας το Δεκέμβριο του 1808. Ανάμεσα στα διασημότερα έργα του Γκόγια, αυτής της περιόδου, ανήκει ένας κύκλος χαρακτικών που απεικονίζουν τη σκληρότητα του πολέμου, με γενικό τίτλο Οι Συμφορές του Πολέμου.

Μετά την παραίτηση του Ναπολέοντα και την επιστροφή του Φερδινάνδου Ζ' στην Ισπανία, επαναφέρθηκε το παλαιό απολυταρχικό καθεστώς, ενώ δεκάδες χιλιάδες Ισπανοί αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε άλλες χώρες. Ο Γκόγια διατήρησε τη θέση του, παρά το γεγονός πως είχε υπηρετήσει τον Γάλλο βασιλιά και θεωρείτο «ύποπτος» ως φιλελεύθερος, αν και αναγκάστηκε να απολογηθεί προς την Ιερά Εξέταση για τους πίνακες Γυμνή μάχα και Η ντυμένη μάχα που θεωρήθηκαν «άσεμνοι», χωρίς ωστόσο να καταδικαστεί. Με αφορμή την παλινόρθωση των Βουρβόνων, φιλοτέχνησε τους πίνακες Η 2α Μαΐου 1808 και 3η Μαΐου 1808, χάρη στους οποίους βελτίωσε τις σχέσεις του με τον Ισπανό μονάρχη. Το 1819 ο Γκόγια μετακόμισε στα περίχωρα της Μαδρίτης, σε μία κατοικία που ονομάστηκε από τους περίοικους «Η έπαυλη του κουφού» (La Quinta del Sordo). Στα τέλη του έτους αρρώστησε βαριά, την ίδια περίοδο που φιλοτέχνησε τους αποκαλούμενος και μαύρους πίνακές του. Το 1824, όταν οι διώξεις έναντι των φιλελεύθερων και αντιμοναρχικών στοιχείων ανανεώθηκαν, ο Γκόγια υπέβαλε αίτημα για άδεια μετακίνησής του στη Γαλλία, για λόγους υγείας. Εγκαταστάθηκε αρχικά στο Παρίσι, ενώ αργότερα έζησε στο Μπορντό μέχρι το τέλος της ζωής του, με εξαίρεση λίγες ημέρες κατά τις οποίες επισκέφθηκε τη Μαδρίτη προκειμένου να διευθετήσει το ζήτημα της συνταξιοδότησής του. Ακόμα και σε προχωρημένη ηλικία, ο Γκόγια συνέχισε να εργάζεται, ενώ στα τελευταία χρόνια της ζωής του ολοκλήρωσε μία σειρά λιθογραφιών, με σκηνές ταυρομαχίας.

Πέθανε στις 16 Απριλίου του 1828 στο Μπορντώ, σε ηλικία 82 ετών. Τα λείψανά του μεταφέρθηκαν το 1901 στη Μαδρίτη και θάφτηκαν τελικά στην εκκλησία του Αγίου Αντωνίου δε λα Φλόριδα, διακοσμημένη με τις νωπογραφίες του Γκόγια του 1798.

Πάμπλο Πικάσο (1881-1973)

Πάμπλο Ντιέγο Χοσέ Φρανθίσκο ντε Πάουλ Χουάν Νεμοπουθένο Μαρία ντε λος Ρεμέδιος Θιπριάνο ντε λα Σαντίσιμα Τρινιδάδ Ρουίθ  Πικάσο (πλήρες όνομα)

Ηταν Ισπανός ζωγράφος.Συνιδρυτής με τον Ζωρζ Μπρακ του κυβισμού και ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους και διαμορφωτές της μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης.Λόγω της ποικιλομορφίας αλλά και της χρονικής έκτασης του έργου του χωρίζεται σε διαφορετικές περιόδους.Οι κυριότερες από αυτές είναι :

Η Μπλέ ή Γαλάζια περίοδος(1901-1904) : χρησιμοποιεί κυρίως το μπλε και τις αποχρώσεις του.Ήταν μια συναισθηματικά φορτισμένη περίοδος για το ζωγράφο.Περιλαμβάνει πίνακες που ολοκληρώθηκαν κυρίως στο Παρίσι αλλά είναι επηρεασμένοι από την ισπανική ζωγραφική.

Η Ροζ ή Ρόδινη περίοδος (1905-1907) : Κεραμικά χρώματα,γήινοι τόνοι.Λυρικοί,εύθυμοι.Η περίοδος που επηρεάστηκε από την γαλλική ζωγραφική Αναλυτικός κυβισμός  (1907-1912) : Τεχνοτροπία που ανέπτυξε ο ίδιος με τον Μπρακ. Συνθετικός κυβισμός (1912-1915) : Η περίοδος που εξελίξε με τον Μπρακ την κυβιστική,χρησιμποποιώντας τη τεχνική του κολ

Ο πατέρας του ονομαζόταν Χοσέ Ρουίθ ι Μπλάσκο και ήταν επίσης ζωγράφος ενώ μητέρα του ήταν η Μαρία Πικάσο για Λόπεθ. Τα πρώτα έργα του τα υπέγραφε ως Ρουίθ Μπλάσκο αλλά από το 1901 άρχισε να χρησιμοποιεί το όνομα της μητέρας του.

Γεννήθηκε στη Μάλαγα της Ισπανίας όπου πέρασε και τα δέκα πρώτα χρόνια της ζωής του. Τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής, τα έλαβε από τον πατέρα του, ο οποίος δίδασκε σε διάφορες ακαδημαϊκές σχολές. Ο ίδιος ο Πικάσο ξεκίνησε να ζωγραφίζει σε πολύ μικρή ηλικία και έδειξε από νωρίς δείγματα του ταλέντου του. Το 1891 η οικογένειά του μετακόμισε στην Λα Κορούνια όπου έζησε για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, σπουδάζοντας στην τοπική σχολή καλών τεχνών. Η οικογένεια εγκαταστάθηκε στη Βαρκελώνη το φθινόπωρο του 1895, και ο Πάμπλο έγινε δεκτός στην τοπική Ακαδημία Καλών Τεχνών (La Llotja), όπου είχε προσληφθεί ο πατέρας του ως καθηγητής του σχεδίου. Η οικογένεια ήλπιζε ότι ο γιος της θα σημείωνε επιτυχία ως ακαδημαϊκός ζωγράφος, και το 1897 η μελλοντική φήμη του στην Ισπανία φαινόταν εξασφαλισμένη. Τον ίδιο χρόνο το έργο του «επιστήμη και συμπόνοια» όπου για το πρόσωπο του γιατρού είχε ποζάρει ο πατέρας του, έτυχε διακρίσεως στην Έκθεση Καλών Τεχνών της Μαδρίτης. Ο Πάμπλο Ρούιθ έφυγε για την Μαδρίτη το φθινόπωρο του 1897 και έγινε δεκτός στην βασιλική ακαδημία του Σαν Φερνάντο. Βρίσκοντας όμως τη διδασκαλία εκεί χωρίς νόημα, περνούσε όλο και περισσότερο τον καιρό του αποτυπώνοντας τη ζωή γύρω του, στα καφενεία, στους δρόμους, στα πορνεία και στο Πράδο, όπου ανακάλυψε την ισπανική ζωγραφική. Έγραψε «ο Βελάσκεθ πρώτης κατηγορίας, ο Ελ Γκρέκο έχει ζωγραφίσει μερικά υπέροχα κεφάλια, ο Μουρίγιο δεν με πείθει σε όλα του τα έργα». Τα έργα αυτών και άλλων καλλιτεχνών, όπως λ.χ., του Γκόγια, θα αιχμαλωτίσουν τη φαντασία του Πικάσο σε διάφορες περιόδους της μακρόχρονης σταδιοδρομίας του.

Ο Πικάσο αρρώστησε την άνοιξη του 1889 από οστρακιά και πέρασε την υπόλοιπη χρονιά αναρρώνοντας στο καταλανικό χωριό Όρτα ντε Εμπρο με συντροφιά το φίλο του από τη Βαρκελώνη Μανουέλ Παλάρες. Όταν ο Πικάσο επέστρεψε στην Βαρκελώνη στις αρχές του 1899, ήταν άλλος άνθρωπος, είχε παχύνει, είχε μάθει να ζει μόνος του στην ύπαιθρο, μιλούσε καταλανικά, και το σπουδαιότερο, είχε πάρει την απόφαση να διακόψει την καλλιτεχνική του εκπαίδευση σε σχολές ζωγραφικής και να αγνοήσει τα σχέδια της οικογένειας του για το μέλλον του. Άρχισε ακόμη να δείχνει σαφή προτίμηση στο επίθετο της μητέρας του και επέγραφε πιο συχνά τα έργα του ως Π. Ρ. Πικάσο (από τα τέλη του 1901 εγκατέλειψε εντελώς το επίθετο Ρουίθ).

Το 1900 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και συγκεκριμένα στη Μονμάρτρη, που αποτελούσε σημαντικό κέντρο της καλλιτεχνικής ζωής.

Αν και ο Πικάσο ήταν πρώτα απ' όλα ζωγράφος (στην πραγματικότητα θεωρούσε ότι ένας καλλιτέχνης οφείλει να ζωγραφίζει για να μπορεί να θεωρηθεί αληθινός καλλιτέχνης), εργάστηκε επίσης με μικρά κεραμικά και χάλκινα γλυπτά, ενώ έγραψε ακόμη και ποιήματα. Ο ίδιος αυτοπροσδιοριζόταν και ως ποιητής λέγοντας "Je suis aussi un poète", δηλαδή "είμαι κι εγώ ένας ποιητής". Θεωρείται πως μέσα από τα ποιήματά του, ο Πικάσο εξέφρασε πιο έντονα την σχέση του με τον υπερρεαλισμό. Ξεκίνησε τη συγγραφή τους το 1934 και συλλογές αυτών δημοσιεύτηκαν αργότερα στα περιοδικά Cahiers d' Art (Τετράδια τέχνης) και La Caceta de Arte.

Το διασημότερο ίσως έργο του Πικάσο είναι η Γκερνίκα (ή Γκερνίκα, με λατινική απόδοση στα ελληνικά), η απεικόνιση του Γερμανικούβομβαρδισμού της πόλης της Ισπανίας Γκερνίκα. Αυτός ο μεγάλος καμβάς περιγράφει την απανθρωπιά, την βιαιότητα και την απόγνωση τουπολέμου. Η διαδικασία της ζωγραφικής του πίνακα αποτυπώθηκε σε μια σειρά φωτογραφιών από τη διασημότερη ερωμένη του Πικάσσο, την Dora Maar, μια διακεκριμένη καλλιτέχνιδα. Η Γκερνίκα έμεινε κρεμασμένη στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης για πολλά χρόνια και ο Πικάσο είχε δηλώσει πως δε θα επέστρεφε στην Ισπανία προτού αποκατασταθεί πλήρως η δημοκρατία. Το 1981 η Γκερνίκα επιστράφηκε στην Ισπανία και εκτέθηκε αρχικά στο Casón del Buen Retiro και κατόπιν στο Μουσείο ντελ Πράδο. Το 1992 ο πίνακας μεταφέρθηκε στην οριστική του θέση στο Εθνικό Μουσείο Τέχνης Βασίλισσα Σοφία στη Μαδρίτη, του οποίου έγινε το διασημότερο και σπουδαιότερο έκθεμα.

Ο Πικάσο ήταν εξαιρετικά ταλαντούχος ως ζωγράφος και ως σχεδιαστής, ακόμη και για τα δεδομένα των μεγαλύτερων καλλιτεχνών του κόσμου. Εργάστηκε εξίσου με ελαιογραφίες, υδατογραφίες, παστέλ, κάρβουνο, μολύβι και μελάνι. Απέδωσε σύνθετες σκηνές ως απλές γεωμετρικές μορφές στα έργα του Κυβισμού, αλλά δημιούργησε επίσης και μεγαλοπρεπή ρεαλιστικά πορτραίτα. Τα σκίτσα του με μελάνι και μολύβι φίλων του από την εποχή του Κυβισμού και κατόπιν, εκτιμούνται για την υποτιμημένη οικειότητα τους, και είναι παραδείγματα των δεξιοτήτων του. Ο Πικάσσο κινήθηκε με ευκολία στις τέχνες παρά την περιορισμένη ακαδημαϊκή του κατάρτιση (παρακολούθησε μόνο ένα έτος στη βασιλική ακαδημία της Μαδρίτης). Τα ταλέντα του αυξήθηκαν από μια αυστηρή αίσθηση καθήκοντος στην εργασία του, που κράτησε μέχρι τα τελευταία έτη της μακρόχρονης ζωής του. Πέθανε σε ηλικία 92 ετών το 1973 και τάφηκε δίπλα στην σύζυγο του Ζακλίν στον κήπο του κάστρου Βωβενάργκ, που του ανήκε, στο χωριό Βωβενάργκ της Γαλλίας.

Αληθοφανές χιόνι

D.I.Y. Στολίδια απο αλατοζυμη

Μια πολυ καλή ευκαιρία για όσους έχουν μικρά παιδιά , να χαρούν μαζί δημιουργώντας παιδικά στολίδια που θα στολίσουν με αυτά ένα δεντράκι στο δωμάτιο τους.

Μια πολυ καλή και φθηνή λύση ειναι η αλατοζυμη

Συνταγή

2 κούπες αλεύρι

1 κούπα αλάτι ψιλό

Νερό ανάλογα πόσο θα πάρει, έτσι ώστε να γίνει εύπλαστη ζύμη. π.χ 1 κούπα.

Ζυμώνουμε μια εύπλαστη ζύμη και μετά η πλάθουμε τα στολίδια η τα κόβουμε με κουπατ σε χριστουγεννιατικα σχέδια

Τα ψήνουμε στους 100οC μέχρι να γίνουν σκληρά 

Τα βάφουμε με ακρυλικά χρωματα και αν θέλουμε κολλαμε επάνω και χρυσόσκονη

ΚΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

D.I.Y. ΧΙΟΝΟΜΠΑΛΑ

Decoupage σε ντουλάπια μπανιου

Δέκα χρόνια πάνε που το μπάνιο μου ηταν καινούριο, ένα φρεσκάρισμα το ήθελε....
Έτσι κουβάλησα τα σύνεργα μου με μια κούπα καφέ και εγκαταστάθηκα στο μπάνιο...
Έκοψα, έβαψα, κόλλησα και χρωμάτισα και … το αποτέλεσμα...

Decoupage... βήμα βήμα

Πρώτα προετοιμάζουμε την επιφάνεια που θα κολλήσουμε τη χαρτοπετσέτα, βάφοντας την με ένα ανοιχτόχρωμο ακρυλικό χρώμα, και περιμένουμε να στεγνώσει καλά. μπορούμε να την βάψουμε με primer η βελατουρα

Θα χρειαστούμε την χαρτοπετσέτα μας, η το ιδικό χαρτί η ρυζόχαρτο Decoupage, με το σχέδιο μας επιλέγουμε το σχέδιο μας

Κόβουμε το σχέδιο μας η με ψαλίδι η με το χέρι γύρω γύρω.

Αλείφουμε την επιφάνεια με τη κόλλα  Λίγη ποσότητα. Προσέχουμε να πάει ομοιόμορφα σε όλη την επιφάνεια.

Αφού αφαιρέσουμε τα δύο φύλλα της χαρτοπετσέτας, την ακουμπάμε προσεχτικά πάνω στην επιφάνεια και την στρώνουμε με τα χέρια.

Για να μπορέσουμε να σιγουρέψουμε το έργο μας, θα πρέπει να περαστεί από πάνω με την κόλλα του decoupage η ένα διάφανο βερνίκι.

Οδηγιες:
Αν θελουμε σιδερώνουμε την χαρτοπετσέτα πριν την χρησιμοποιήσουμε βάζοντας απο πάνω μια λαδόκολλα.

ΥΛΙΚΑ ΓΙΑ decoupage

1.    Primer  η αστάρι η βελατουρα: είναι το υλικό που μπαίνει πρώτο σαν βάση για ανοίξουμε το χρώμα της επιφάνειας πάνω στην οποία θα δουλέψουμε. Δουλεύουμε πάντα σε ανοιχτόχρωμη επιφάνεια ιδιαιτέρα όταν πρόκειται να δουλέψουμε με χαρτοπετσέτα η ριζόχαρτο τα οποία απορροφούν το χρώμα της βάσης λόγο της λεπτότητας  και αν δουλέψουμε  σε σκουρόχρωμη επιφάνεια το σχέδιο θα είναι μουντό και δεν θα φαίνονται οι λεπτομέρειες

2.    Χρώματα ακρυλικά: είναι τα χρώματα που χρησιμοποιούμε για κάνουμε τον φόντο γύρο από το σχέδιο και γενικά όλες τις σκιάσεις μας όταν θέλουμε να δώσουμε βάθος αλλά και ζωντάνια στεγνώνουν γρήγορα και για αυτό το λόγο πρέπει να δουλεύονται γρήγορα στο εμπόριο υπάρχουν ιδικά λάδια που καθυστερούν το στέγνωμα για να μπορέσουμε να δουλέψουμε πιο πολύ ώρα. Στην ουσία πρόκειται για πλαστικό χρώμα που είναι υδατοδιαλυτό. Είναι πολύ σταθερά. Αντιστέκονται στην οξείδωση και στην χημική αποδόμηση, και δεν κιτρινίζουν με τον χρόνο.

3.    Κόλα decoupage: Yπάρχουν ειδικές κόλλες για την τεχνική αυτή και μάλιστα ανάλογα με την επιφάνεια στην οποία θα κολληθεί το χαρτί. Τις βρίσκουμε στα μαγαζιά με είδη χόμπι ή στα μεγάλα χαρτοπωλεία. Μπορούμε όμως να χρησιμοποιήσουμε και την ατλακόλ την κρυσταλιζέ ή οποιαδήποτε λευκή κόλλα, που στεγνώνοντας γίνεται διάφανη. Υπάρχουν κόλλες που περνιούνται μόνο πάνω από την χαρτοπετσέτα η το ριζόχαρτο χωρίς να χρειάζεται να βάλουμε κόλα ανάμεσα στην επιφάνεια και το χαρτί αν όμως χρησιμοποιείτε ατρακολ χρειάζεται και ενδιάμεσα. Πάντα περνάμε ένα στρώμα κόλας πάνω στο σχέδιο μας έτσι ώστε να το κάνουμε ανθεκτικό. Υπάρχει κόλα ακόμα και σε σπρέι.

4.    ΒΕΡΝΙΚΙ:  Το βερνίκι είναι η τελευταία εργασία που κάνουμε αφού έχουμε τελειώσει με την διακόσμηση και το στόλισμα της επιφάνειας πάνω στην οποία δουλεύουμε, για να προστατέψουμε το έργο μας. Υπάρχουν διάφορα  βερνίκια  ιδικά για ντεκουπάζ αλλά μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το βερνίκι από χρωματοπωλείο. Το βερνίκι δημιουργεί ένα προστατευτικό φιλμ στην επιφάνεια μας έτσι ώστε να την κανει ανθεκτική στο χρόνο και την υγρασία. Με δυο χέρια βερνίκι μπορούμε να πλένουμε την επιφάνεια μας χωρίς πρόβλημα. Υπάρχει σε γυαλιστερό και ματ ανάλογα τα γούστα μας επιλεγούμε αυτό που μας αρέσει. Αντί για βερνίκι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και υγρό γυαλί το οποίο δημιουργεί ένα υπερπροστατευτικό φιλμ στο έργο μας, και το περνάμε με πινέλο.

5.    Πινέλα:  χρειαζόμαστε διάφορα πινέλα σε διάφορα μεγέθη για το αστάρι το οποίο καλό είναι να το δουλεύουμε με ένα μικρό ρολακι για να στρώνεται ομοιόμορφα στην επιφάνεια και να μην αφήνει πινελιές. Πινέλο για την κόλα μας το βερνίκι και τα ακριλικά μας. Προτείνω τα πλακέ πινέλα σε διάφορα μεγέθη που θα διευκολύνουν το έργο μας.

6.    Σφουγγάρια: μπορούμε να χρησιμοποιούμε σφουγγάρι γόμας η τα απλά από τα πιάτα σε μικρό η μεγάλο μέγεθος ανάλογα την επιφάνεια που θα ταμπονάρουμε για να απλωθεί το χρώμα δημιουργώντας αστάθεια και κάνοντας σκιάσεις

7.    Χαρτοπετσέτες: μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε όλες τις χαρτοπετσέτες αλλά υπάρχουν και χαρτοπετσέτες decoupage στα καταστήματα χόμπι. Χρησιμοποιούμε μόνο το τυπωμένο φύλο τις χαρτοπετσέτας αφαιρώντας τα άλλα δυο που είναι λευκά. Η χαρτοπετσέτα λόγο του ότι είναι ένα πολύ λεπτό υλικό στρώνει και δένει πολύ όμορφα με την επιφάνεια μας άλλα θέλει πολύ προσοχή γιατί σκίζεται εύκολα.

8.    Ριζόχαρτο: επίσης ένα πολύ λεπτό υλικό άλλα πολύ πιο ανθεκτικό από την χαρτοπετσέτα. Η ιδιαιτερότητα του είναι ότι θέλει βούτηγμα μέσα σε νερό πριν την χρήση του και μετά στέγνωμα με απορροφητικό χαρτί να πάρουμε το περίσσιο της υγρασίας.

9.    Χαρτί decoupage:  χοντρό υλικό το οποίο θέλει να το βάλουμε σε χλιαρό νερό μέχρι να βραχεί καλά πριν το κολλήσουμε στην επιφάνεια μας έτσι ώστε να γίνει πιο εύχρηστο. Θέλει τεχνοτροπίες με ακρυλικό έτσι ώστε να δέσει με την επιφάνεια μας και να γίνει ένα με αυτήν

ΕΡΓΑΛΕΙΑ

1.   Ψαλίδι η κοπίδι: θα το χρειαστούμε για την διαμόρφωση του σχεδίου το κοπίδι διευκολύνει να κόψουμε κεντρικά μικρά κομμάτια όπου δεν μπαίνει ψαλίδι. Η χαρτοπετσέτα είναι προτιμότερο να κόβεται με τα χέρια δηλαδή να σκίζεται γιατί έτσι δένει καλύτερα με το φόντο

2.   Μικρό ρολό χειροτεχνίας:  με αυτό θα περάσουμε το σχέδιο αφού το κολλήσουμε για να αφαιρέσουμε τον αέρα που πιθανόν έχει μείνει κάτω από το σχέδιο μας. Μπορούμε να το κάνουμε με το χέρι.

3.    Σταμπαδοροι: είναι μικρά σφουγγαράκια με χερούλι που μας βοηθάμε στις σκιάσεις στο περίγραμμα του σχεδίου για να ενσωματωθεί με τον φόντο.

4.    Παλέτα: εκεί βάζουμε τα ακρυλικά μας για να κάνουμε μίξη. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και ένα πιάτο για αυτό τον σκοπό.

ΙΔΙΚΑ ΕΦΕ

1.   Stencils: είναι η μακέτες από σκληρό υλικό με τις οποίες μπορούμε να βγάλουμε διάφορα σχεδία ταμπονάροντας με ακρυλικό μέσα από τις ιδικά διαμορφωμένες τρύπες.

2.   Πατινα: με τον ορό πατινα εννοούμε το πρασινωπό χρώμα που περνούν τα χάλκινα αντικείμενα όταν μηνούν για πολύ χρόνο εκτεθειμένα στην ατμόσφαιρα. Στοdecoupage πατινες ονομάζουμε τα χρώματα που χρησιμοποιούμε για να δώσουμε μια μορφή παλαίωσης στην επιφάνεια μας.

3.   Κρακελε: υπάρχουν δυο ειδή του ενός συστατικού και των δυο συστατικών . των δυο συστατικών έχουν το νούμερο ένα και το νούμερο δυο μπορεί να είναι άχρωμα και τα δυο και να βάνει το σπάσιμο περνώντας από πάνω μια πατινα και σκουπίζοντας με βαμβακερό πανί έτσι ώστε να μείνει μόνο μέσα στα σπασίματα, η να έχει το δεύτερο στάδιο χρώμα το οποίο θα μας δώσει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Του ενός συστατικού είναι κρακελε σάντουιτς όπως το λένε πολλοί. Το χρησιμοποιούμε ανάμεσα από δυο χρώματα που το από κάτω θα είναι πιο σκούρο για να φάνει από τα σπασίματα που θα κανει το από πάνω χρώμα. Η διάφορα τους είναι στο στέγνωμα κύριος το σάντουιτς μπορεί να πάρει και 48 ώρες να δούμε αποτέλεσμα άλλα είναι οικονομικότερο από των δυο συστατικών.

4.   Πάστες: παχύρευστο υλικό το οποίο μας δίνει την αίσθηση του τσιμέντου. Απλώνονται με ιδικές στρατούλισες που θα βρείτε στα ειδή χόμπι. Χρησιμοποιούνται πολύ στα εφέ παλαίωσης.

5.   Liner: είναι χρώματα σε σωληνάρια τα οποία χρησιμοποιούμε για να τονίσουμε η να φτιάξουμε γραμμές στα σχεδία μας και να δώσουμε ανάγλυφη υφή

6.   Σφραγίδες: είναι σφραγίδες με έτυμες στάμπες παλαιών κειμένων η εικόνων που χρησιμοποιούνται για να δώσουν άλλη νότα στα έργα μας, και κάποια εφέ. Έχουν μελανιά σε όλα τα χρώματα